Abstract:
දකුණු ආසියාතික රටවලත් පොදුවේ ශ්‍රී ලංකාවෙන් එක පුද්ගල දළ ජාතික නිෂ්පාදනය කුමයක් වර්ධනය වීමත් සමගම එම රටවල දරිද්‍රතා රේඛාවට පහලින් සිටින ජන සංඛ්‍යාව 1950 ගණන් වල සිට ක්‍රමයෙන් අඩු වුවද දිළිදු බව පිළිබඳ ප්‍රශ්නය තවමත් උග්‍රව පවතී. දරිද්‍රතා රේඛාව ආහාරයට ගන්නා කැලරි ප්‍රමාණය, සාක්ෂරතාවය, ආයුකාලය, ළදරු මරණ අනුපාතර, කාන්තාවන්ට සම තත්වය ලබාදීම. පාරිසරික සංවර්ධනය ආදිය පිළිබඳ සලකා බැලීමේදී අනෙකුත් දකුණු ආසියාතික රටවලට වඩා ඉහලින් සිටිමට ශ්‍රී ලංකාවට හැකියාව ලැබී තිබේ. නමුත් විරැකියාව හා දිළිඳු කම ප්‍රමුඛකොට පැනනැගි අති සමාජමය හා ආර්ථිකමය ප්‍රශ්න රාශියකට අප රට මුහුණ පා සිටියි.
1950 ගණන් වල සිට ශ්‍රී ලංකාවේ ඒක පුද්ගල ආදායම ක්‍රමයෙන් වර්ධනය වුවද ආදායම් විහිදි යාමේ විෂමතාවය වර්ධනය වෙමින් පවතී. නිදහස් ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය හදුන්වා දීමෙන් පසුව මේ තත්වය තවත් සීග්‍රයෙන් වර්ධනය විය. මේ අනුව 1979 දී ජනගහනයෙන් සියයට 19 ක් වූ දිළිදු කොටස් 1987 වන විට සියයට 27 දක්වා වර්ධනය වී තිබේ.
